Tja, daar hadden ze wel een punt. Iets wat ik niet leuk vind, kunnen zij nog wel leuk vinden. Maar hoe leer ik het ze? Is dat zoiets als gewoon neerzetten op van die schaatsen, duwtje geven en hopen dat ze niet al te hard vallen?
Ik geef toe, ik ben een koukleum. Blijf liever binnen en schaatsen is helemaal niets voor mij. En toen kwam vorig jaar ineens een snelcursus kunstschaatsen voorbij. We gaven ze ervoor op, mijn kinderen en die van een vriendin. Wij lekker 3 ochtenden koffieleuten in de warme kantine terwijl de leidsters onze kinderen leerden schaatsen, en het lukte, aan het einde van de cursus hadden ze het rekje niet meer nodig en schaatsten ze los.
Dit jaar wilden de kinderen weer. Ik moet zelf aan waanvoorstellingen hebben geleden, maar ik stelde mijn vriendin voor ook op cursus te gaan. Typisch ik, vraag mij of ik volgend jaar mee ga op voettocht naar Egypte en ik zou nog ja zeggen ook. Ik leef van dag tot dag, kijk nooit verder dan een week vooruit. Dus iets dat nog ver weg is heb ik nog geen zorgen over, wat dat dan ook zijn mag.
Deel 1 zit erop.......we hebben les van Engels-sprekende Jimmy. De verleiding is groot om na ieder rondje aan de rand te gaan hangen, maar aangezien we fanatieke kinderen hebben die dat ook niet doen houden we onszelf voor dat we ons voor 100% inzetten en er zijn om iets te leren, wat niets anders wil zeggen dat we stug volhouden tot de oefening eindelijk lukt.
We leerden vandaag sprongetjes, vooruit schaatsen, achteruit schaatsen, over een parcours, 1 been omhoog etc. M'n voeten zijn rood en dik, ze waren nog herstellende van de Eftelingtrip, maar gezien de blaar op m'n enkels zit een verder herstel zit er voorlopig niet in.
En onze kinderen.......die bewonderen onze vorderingen. Nu eens andersom, wat een ervaring!
Geen opmerkingen:
Een reactie posten