Inpakken, ik kan het niet. "Maak dan lijstjes", zegt iedereen tegen me. Nou dat helpt dus niet verder want ik weet precies hoeveel ik van alles nodig heb, maar als ik dan voor de kledingkast sta wil ik alles meenemen. Die schoenen, want die passen zo goed bij dat jurkje. En dat moet ook mee, want stel dat ik het aan wil en ik heb het niet. En daar ben ik aan gehecht, en daaraan ook etc.etc. Niet allen een scenario voor m'n eigen spullen, maar ook voor die van de kids. 6 uur wikken & wegen later staat alles dan in de gang. Tot m'n afschuw staat J. z'n gitaarkoffer ook in diezelfde gang. "Shit!" Daar had ik niet op gerekend, toen ik de tassen grenzeloos volstouwde.
En nog niet in de gang, maar meer dan liefde.... :camera en lenzen. Het duizelde me. Dat ging echt niet passen. Even schoot de gedachte door me heen om hem dan maar thuis te laten. Na 10 jaar op hetzelfde plekje ben je wel een keer klaar. Maar 10 dagen zonder? Ik halveerde snel de hoeveelheid kleding, handdoeken en ondergoed, dan maar een wasje draaien. Hij ging mee!
Ik maakte plannen, vroege ochtendwandelingen op de Veluwe, mooie zonsopgangen, een poging wagen tot landschapjes etc. Met bijna alle dagen regen, moest ik uitwijken naar wat wel voor handen was en dat resulteerde in Indianenpoppetjes op perziken, eigenhandig begraven skeltjes, door Thijs samengestelde minibosjes en andere vormen van creatief vermaak.
En na afloop van de vakantie, 2,5 tas ongebruikte spullen plus gitaar, zo weer de kast in. Inpakken is duidelijk niet ons ding.
