richtingsgevoel

Neem nou maar van mij aan dat niets zo frustrerend is als een lieveheersbeestje zonder richtingsgevoel. Zoals dit exemplaar bijvoorbeeld. Steeds als ik hem omdraaide, draaide hij (zij?) zich weer terug om. O.K. ik ben echt van mening dat een goede foto niet in 10 minuten gebeurd hoeft te zijn, maar na 35 minuten met nog steeds maar 1 foto van de achterkant hou ik het voor gezien.  Gelukkig komen er nog kansen genoeg dit voorjaar. Ik wacht het rustig af.

pallmall-man

Laatst kwam ik 's ochtends op mijn werk. M'n oog viel meteen op een tas bovenop mijn prullenbak. "Leuk tasje", dacht ik nog. "Moet 'ie weg?" Maar al snel ontdekte ik een gele post-it op de tas geplakt, met daarop de woorden van collega Suus: " Hoi Ing....kun je hier een paar stoere foto's van maken? xSuus"

Een stoere foto....... Ik bedacht iets van een half ondergaande zon,  dampend asfalt, tas, pallmall-man op de achtergrond, je weet wel, zo'n knapperd met open ruitoverhemd.

Mijn fantasie bleek groter dan de mogelijkheden, dampend asfalt in maart kun je echt schudden en als ik tijd had was er geen zon en mijn eigen pallmall-man zit niet meer zo heel strak in de buikspieren.

Maar vandaag moest het echt gebeuren. Ik vond een toch wel stoere plek, vlakbij huis. Dit zijn een paar verschillende opties waar Suus, naast de detailfoto's morgen uit mag kiezen.: Oh ja, die hunk, die moet je er maar bijdenken;-):

Als je hem leuk vindt, hou deze website KLIK in de gaten.

Cotton Eyed Joe

Voorjaar 2009.  De schooldokter spreekt me vermanend toe: "op 4,5 jarige leeftijd hoort een kind al los te fietsen" zegt ze "dat is goed voor hun zelfvertrouwen."  Ik had geen excuus, behalve dan dat ze een splinternieuw fietsje had dat haar broertje later nog moest gaan gebruiken. Heel af en toe probeerden we Ilse te stimuleren zelf haar evenwicht te bewaren of we zetten de zijwieltjes wat naar achteren, maar daar bleef het ook bij.  Enkele dagen later kochten we een vestje met handvaten en om de beurt renden we naast de fiets. Tot de klad daar weer in kwam en ze op eigen gelegenheid lange tijd later vanzelf vond dat het welletjes was met die ziewielen. 


En toen was Thijs aan de beurt. Voor hem kochten we een piepklein fietsje voor 5 euro op de rommelmarkt. Nog geen 2 weken later fietste hij los. 
We hielden ons hart vast maar gek genoeg viel hij bijna nooit. 
In het kader van mijn probeersels met beweging was hij een gewillig model. "Nog een keer Thijs, maar dan wat dichterbij", "iets sneller trappen Thijs". 


Het splinternieuwe fietsje van zuslief is allang op. Hij is aan z'n derde fiets bezig nu en in de zoveelste nieuwe spijkerbroek zit sinds gisteren ook weer een groot gapend gat.  
En voorlopig zit er in zijn wenkbrauw een snee die is dichtgeplakt met dokterslijm als aandenken aan de val van vandaag.  


Tja die hoofdwonden hoeven ze zelf niet te plakken, die schooldokters, anders zouden ze wel adviseren bij dit soort wildebrassen de fiets achter slot en grendel te houden tot ze 18 zijn. 

  

turnhal

De gymvereniging waar Ilse op zit organiseerde vandaag een uitje naar de turnhal in Dordrecht.  Een walhalla van mooi daglicht daar.  En niet alleen mooi licht, maar de ondergrond kleurde fantastisch bij het turnpakje van de club.

Deze eerste was een toevalstreffer met Ilse.  Maar al snel volgden alle andere 14 meisjes voor een portretje op de balk.

de stoel

Weer de stoel, oh wat zat ' ie lekker. Helaas is 'ie al weer opgehaald, heb precies 5 minuten kunnen zitten in het zonnetje.  Maar......er komt meer.

Diezelfde stoel dus, maar nu na een bezoekje aan de bloemist.  Helaas waren de roze hortensia's uitverkocht en is het heide geworden.

Niet echt zomers, bij kenners val ik door de mand.  Maar wel met een zomers zonnetje.

loungen

Bij ons thuis heerst strikte rangorde.  In huis heb ik het voor het zeggen, buiten is J. zijn domein. Of dat de emancipatiewet nu overtreden wordt kan me eigenlijk geen bal schelen zolang ik het gras niet hoef te maaien of onkruid hoef te wieden.  J. poot de plantjes, geeft water, zorgt voor de vissen, het gras en de cavia's. Loungen vindt hij niks en tuin=tuin en binnen hoeft niet buiten te worden. Met andere woorden, een loungebankstel en zitkamertuinmeubels komen bij ons niet in de tuin.

In de tuin mag gewoon aarde liggen, plantjes groeien en mogen diertjes leven.  Inspiratiebron van onze tuin zijn de maandelijkse open tuindagen van Groei en Bloei waar J. lid van is. Ik hobbel altijd maar mee en verbaas me over de sjieke 50+ tuinvrouwen die gewapend met schoffel in hun mooie kleren zelf het onkruid te lijf gaan, komt geen man aan te pas. (overigens kunnen al die tuinvrouwen heerlijk bakken, maar dat terzijde) Die tuinen zijn bijzonder, gewoon omdat het nog tuinen zijn. Niks geen marmeren vloertegels, gewoon paadjes van grind en oude tegels en vooral veel bloemen en bomen.  Geen loungesets, maar een allegaartje van oude troep.

Onze grote lange tuin telt 10 zithoeken, varierend van houten tuinbank, ijzeren bistrostoeltjes, rieten hangstoelen, houten standenstoelen tot een paar afgedankte houten keukenstoelen. Alles is vergrijsd en verweerd maar dat maakt het alleen maar mooier.

Ik heb een nieuwe opdracht gekregen, die wel hier wel bij past. Vanaf nu worden er  regelmatig stoelen gebracht. Handgemaakte stoelen uit Indonesie, in een aantal kleuren verkrijgbaar. Ze moeten als het goed is 15 jaar buiten kunnen staan.  Vandaag was de testversie. Vrijdag maak ik de definitieve foto's.  Eerst moet ik naar de bloemist voor een paar zachtroze hortensia's voor op de achtergrond., dat voldoet wel zolang onze tuin nog niet uit zichzelf roze ziet.  Deze stoel kan J. zijn goedkeuring wel verdragen, hij ziet er in ieder geval natuurlijk uit. Stiekem hoop ik dat de collectie ook nog een loungebank bevat.

weelderig

Soms, als ik met nat haar ga slapen, vervolgens de hele warboel in een knot bind en vooral m'n haar niet ga kammen heb ik met een hoop fantasie een klein beetje slag.  "Van mezelf" maak ik mezelf en anderen wijs,  maar in feite is het meer het resultaat van een berg klitten die zo in de war zitten dat het geen kant meer op kan en wel moet krullen.

Het komt nog lang niet in de buurt van de weelderige bos krullen van Maryse. En die heeft er dan ook nog eens zo'n prachtige kleur bij en sproetjes.......staan ook al zo lang op mijn verlanglijstje.

Ik ontmoette haar gistermorgen voor een fotoshoot met haar broer en vriend.  Cadeautje voor paps, maar die foto laat ik hier natuurlijk nog niet zien.