Cotton Eyed Joe

Voorjaar 2009.  De schooldokter spreekt me vermanend toe: "op 4,5 jarige leeftijd hoort een kind al los te fietsen" zegt ze "dat is goed voor hun zelfvertrouwen."  Ik had geen excuus, behalve dan dat ze een splinternieuw fietsje had dat haar broertje later nog moest gaan gebruiken. Heel af en toe probeerden we Ilse te stimuleren zelf haar evenwicht te bewaren of we zetten de zijwieltjes wat naar achteren, maar daar bleef het ook bij.  Enkele dagen later kochten we een vestje met handvaten en om de beurt renden we naast de fiets. Tot de klad daar weer in kwam en ze op eigen gelegenheid lange tijd later vanzelf vond dat het welletjes was met die ziewielen. 


En toen was Thijs aan de beurt. Voor hem kochten we een piepklein fietsje voor 5 euro op de rommelmarkt. Nog geen 2 weken later fietste hij los. 
We hielden ons hart vast maar gek genoeg viel hij bijna nooit. 
In het kader van mijn probeersels met beweging was hij een gewillig model. "Nog een keer Thijs, maar dan wat dichterbij", "iets sneller trappen Thijs". 


Het splinternieuwe fietsje van zuslief is allang op. Hij is aan z'n derde fiets bezig nu en in de zoveelste nieuwe spijkerbroek zit sinds gisteren ook weer een groot gapend gat.  
En voorlopig zit er in zijn wenkbrauw een snee die is dichtgeplakt met dokterslijm als aandenken aan de val van vandaag.  


Tja die hoofdwonden hoeven ze zelf niet te plakken, die schooldokters, anders zouden ze wel adviseren bij dit soort wildebrassen de fiets achter slot en grendel te houden tot ze 18 zijn.