In werkelijkheid is het de verpakking van mijn Polaroid cassette, afkomstig van een fabriek in Enschede, die na gesloten te zijn geweest weer herstart is door een groepje "fans".
Steeds moet ik denken aan m'n eigen Impossible Projects, 3 om precies te zijn. Nummer 1 is de waterpomp bij m'n ouders thuis. Paps en ik zijn al 5 dagen bezig, wat we ook doen, we krijgen hem niet werkend. Ik ken mijn vader inmiddels niet anders als een verzopen katje, bril met waterdruppels en nat "haar".
Project nummer 2 is de tuin van mijn vader. Net als 20 jaar terug door een andere hovenier, prachtig aangelegd door J. Het ontbrak toen alleen aan verzorging. Deze heropvoeding is mijn taak. Als een schooljuf controleer ik dagelijks of hij water heeft gegeven, het gras gemaaid is, en het kleine beetje onkruid weggehaald.
En tot slot, onze moestuin. Dit is ons derde moestuinjaar, maar die droogte is echt afschuwelijk. Het ontbreekt ons aan tijd om er dagelijks naartoe te gaan. Poot ik slaplantjes hangen ze een dag later al slap of zijn ze gewoon opgelost in het niets. Van de aardappels komt er ook al niet veel op. De aangelegde graspaden lijken kokosmatten en ik vrees dat we het dit jaar moeten doen met alleen uien en aardbeien.
Na al die tegenslag, dus tijd voor iets positiefs. We verzamelden potten, mengden met verf de mooiste kleuren en al snel hadden ik, Ilse en Thijs onze eigen produktielijn. We ontvingen bestellingen en verfden of ons leven er van af hing. Door de warme ging het lekker snel dus in korte tijd snel resultaat.
J. vond het allemaal prima, al vroeg hij zich na afloop 2 dingen af. Allereerst waarom we z'n pin-upkalender als ondergrond hebben gebruikt en hoe we de verf van z'n Hosta's denken te krijgen.
Moet eerlijk zeggen.................denk dat die laatste vraag weer zo'n Impossible Project gaat worden.
2 opmerkingen:
je verhaaltje makes me :)
Hahaha...daar gaat J. zijn kalender. Maar dit is toch veel fleuriger ;))
Een reactie posten